En als alles goed gaat de laatste keer vanuit...Parijs

als alles niet goed gaat ben ik hier echter nog twee weken en dat zie ik helemaal niet zitten. Maar eerst: een klein verslagje van mijn kleine vakantie naar het kleine Tours. Wat op zich niet heel klein was. Het dorpje waar ik verbleef echter wel. Dinsdagmiddag om 1 uur kwam ik aan in Tours, daar werd ik opgewacht door iemand die mij Tours zou showen en vervolgens mij op de bus zou zetten richting waar ik zou verblijven. Die iemand was een van de drie personen die ik deze zomer in Parijs heb ontmoet en die dus in Tours wonen en vakantie hadden. Alleen had ik veel te veel bagage mee en dus een zware tas. Geen kluisjes op het station, dus dan maar bij haar vriendje dumpen, die het dichtst bij woonde. Daar aangekomen was hij niet thuis maar in het café. De tas bleef zwaar en scheen me zelfs zwaarder te worden. Uiteindelijk de tas in het cafe achtergelaten (minicafé waar ze de eigenaar kenden). Tours bekeken, echt een hele mooie stad met een middeleeuws centrum. Dus als je in de buurt bent, neem er even een dagje voor. Rond half zes werd ik op de bus gezet en zei mijn gids gedag (die zou ik niet weerzien die week, zonde). 40 minuten later stap ik de bus uit in een echt middle-of-nowhere, er stappen op zich ook maar twee mensen uit, waarvan ik er dus een was. Het was koud en nat, zonder beschutting, en er waren ook geen vrienden die je op staan te wachten. Mobiel bereik had ik, maar ik vond het zonde dat ik de voicemail kreeg. Sta je dan op 20 KM buiten Tours in de regen zonder bus, niemand te kennen. Juist toen ik het allemaal op wilde geven werd ik in het Frans aangesproken. Of ik Ate was, de Nederlandse vriend van Ama en Sabrina. Nouja ik was dus niet de enige die niet wist waar ik heen moest, over de telefoon werd uitgelegd dat we de weg moesten volgen. Na enkele minuten komen we een jongetje tegen en om even te controleren vragen we de weg. Nee, toch de andere kant op de weg volgen. 20 minuten later zien we Sabrina de hoek om komen en zijn we gered uit ons lijden (ach het was best gezellig, maar Franse dorpjes zijn zo grauw en grijs). Eenmaal binnen in het huisje hadden we het weer warm en werd ik bedolven met complimenten over mijn Frans, ze herinnerden maar al te goed hoe slecht ik het sprak toen ik ze voor het eerst was tegen gekomen.

Op die plek verbleef ik tot zaterdagochtend. In de tussentijd heel veel gelachen, heel niets gedaan, heel veel Frans gepraat, heel goede Franse muziek geluisterd en heel veel gelezen. Een paar dagen lang complete rust en stilte, wat een heel welkome afwisseling is als je een langere tijd in Parijs verblijft. Al snel werd duidelijk echter dat met Amelia in een huis verblijven niet geheel stil is. En ook niet zonder frustraties van de kant van Sabrina en mij. Vooral met koken moesten we ons inhouden om niet het scherpe mes waarmee ze in de pan met antiaanbaklaag stond te prikken af te pakken en haar de spatel die naast de pan lag aan te geven. Ook was het op de grond goed te zien waar Amelia had gekookt: er verdween veel gerookte zalm, appel, zout, creme fraiche, etc. naar de grond. Sabrina was het tegenovergestelde: compleet maniak en opruimerig. Waardoor het niet een te grote bende werd. Na anderhalve dag begaf de hoofdverwarming en het warme water het en waren we aangewezen op de open haard en kleine radiators. Ook haren wassen met koud water bleef een feest. Gelukkig deed het warme water het weer vrijdagochtend, dus helemaal terrible was het ook niet. Vrijdagavond was er een feestje. Een dozijn vrienden kwam opdagen met gitaren, viool, sax, djembé en accordeon, wat een heel goede sfeer gaf. Ook het feit dat Fransen in mijn opinie redelijk snel te veel hebben gedronken hielp mee. Een gezellige avond en om drie uur naar bed. Om 8 uur ging mijn wekker omdat ik de bus van 9:40 wilde halen. Snel douchen, ontbijten, klein beetje opruimen, Ama en Sabrina wakker maken om doei te zetten en 20 minuten naar de bus lopen. Koud, winderig, hagel, regen. En geen bus. Die reed namelijk wel in de vakanties, wel in het weekend, maar niet in het weekend van de vakantie, of nou ja, hij reed wel, maar niet langs dit dorp. Terug in het huisje kreeg ik nogmaals een ontbijt (dit keer met koffie) en vroeg Ama zich af waarom mijn tas ingepakt klaar stond. Het was niet helemaal doorgekomen dat ik weg zou gaan. Om 11:20 de bus gepakt. Om 11:50 in Tours, Thalys van 12:09 en om 15:00 klaar op het werk. Godzijdank was het rustig.

Oftewel, ik heb een ongelooflijk leuke paar dagen gehad, en ik had compleet geen zin om terug te gaan naar Parijs, in de verste verte niet. Maargoed het moest.

Vrijdagochtend was ik opgebeld door de stichting die mijn werk en logement regelt dat mijn vervanging er over een week kon zijn. In mijn oren klonk dit alsof ik over een week weg kon naar mijn nieuwe stageplek in Aix-En-Provence. Maandag op het werk aangekomen kom ik een extreem onbeleefd en beledigend briefje tegen van het hoofd van het ontbijt (en dus van de keuken) waar geen normale onderbouwing voor te vinden was. Ik werd beschuldigd van niet opletten (ok het papier in de seminariumzaal was niet vervangen, maar ik had de andere stagiaire de dag ervoor de zaal laten voorbereiden, en daar die ook al weer twee maanden bij ons werkt zou die dat toch moeten kunnen en zou het niet nodig moeten zijn dat ik alles van hem controleer) en dat ik niet naar mijn chef in de avond zou luisteren (wat ik ALTIJD doe, ook al ben ik het helemaal niet met hem eens). Dit naast mij neergelegd, word ik bij mijn manager geroepen die mij meedeelt dat de volgende stagiaire maandag komt, en dat ik nog minimaal een week met hem werk. Waar geen reden voor is, aangezien de andere stagiaire die er al is hem evengoed alles kan bijbrengen, behalve dat dat iets lastiger wordt met het rooster. De manager zeg ik dat ik graag maandag in Aix zou willen zijn en dat ik meende dat dit ook verwacht werd vanuit Aix. Hij zou met de stichting bellen. Vervolgens verteld hij me dat hij verwacht dat het seminarie voor donderdag die avond nog wordt voorbereid, wat betekent dat ik tussen 3 en 8 non-stop heb gewerkt terwijl het restaurant ook vanaf 7 uur open is wat betekent dat ik daar eigenlijk hoor te zijn. Ik vind dit alles ronduit belachelijk. Aangezien er geen reden voor is dat ik het vandaag niet af had kunnen maken. Oftewel, ik heb nu al helemaal geen zin meer om nog ook maar tot donderdag te blijven werken. Maar ik heb zo meteen een gesprek bij de stichting en ik zie daarna wel verder. Als die mij vragen toch te blijven werken nog 2 week doe ik dat, maar ze kunnen verwachten dat ik bij Activity International in Groningen een negatieve reactie ten opzichte van Holiday Inn Paris Montparnasse achterlaat.

Dit gezegd zie ik zo meteen wel verder. Ik hoop dat alles goed komt en mensen niet stug blijven doorzeuren. De eerste week van januari heb ik duidelijk gemaakt dat ik wilde vertekken en ik ben er nu nog steeds, dat geeft mij het idee dat ik ze al heel ruim de tijd geef, aangezien voor een positie als waarin ik werk een opzegtermijn van 4 weken mij al ruim lijkt.

Verder gaat alles goed, mijn collega's die ik tof vind blijven tof, ik heb al een etentje bij Karin aangeboden gekregen, ik ga met Manfredo en Karin schaatsen, en Marie was van plan een afscheidscake te bakken. Met hun heb ik wel mazzel.

Nu maar hopen dat ik snel weg kan.

Groetjes, Ate